Piosenka

Będąc już prawie kobietą postanowiłam, że w przyszłości nie będę należała do tych osób, dla których wszystko, co dobre już było, już przeszło, a teraźniejszość jest dziwna, niezrozumiała, ba, momentami wręcz straszna. No, bo weźcie, tak mawiali, na przykład te tańce! To nie tańce, to nieprzyzwoite wygibasy, a te nowe zespoły muzyczne i ich wrzaski, które mają być niby piosenkami! W naszych czasach to dopiero było…..i tak dalej, i tak dalej, i tak dalej… Dzisiaj, patrząc na ten świat lepiej rozumiem te biadolenia, bo jest kilka rzeczy, które sama oceniam jako popsute przez współczesnych, ale staram się, naprawdę się staram żeby nie przesadzać z porównywaniem z dawnymi czasami. Niestety, dziś mam ochotę trochę pomarudzić. Zupełnie niepotrzebnie otworzyłam jakąś stronę z różnymi wiadomościami i między innymi przeczytałam, że nasza piosenkarka pani Justyna Steczkowska, która w tym roku reprezentuje nasz kraj w konkursie EUROWIZJI nie uzyskała zgody na zjazd z wysoka na scenę. I chociaż nie oglądam regularnie owego konkursu, zaciekawił mnie fakt, dlaczego pani Justyna tak pragnie zjeżdżać spod sufitu jednocześnie śpiewając piosenkę, więc, oczywiście zupełnie niepotrzebnie obejrzałam sobie to wykonanie. (Ostatecznie zaakceptowano ten zjazd). Niestety, możecie mnie śmiało zaliczyć do tych osób ze starego pokolenia, które krytykują to, co nowe i wspaniałe dla pokoleń obecnych. TO DLA MNIE NIE JEST PIOSENKA. Prawdziwe piosenki nie muszą być owinięte w tak bogatą scenografię, dominującą wręcz na scenie. DLA MNIE TO PO PROSTU JEST WYŁĄCZNIE NIEZŁE WIDOWISKO MUZYCZNO-WOKALNE. Prawie zerowy, niby magiczny tekst, dobry, owszem i silny wyszkolony głos piosenkarki, ale ta niby-piosenka nie zostaje mi w głowie, w sercu i w uszach na dłużej, bo ja ją WIDZĘ, ale NIE SŁYSZĘ i nie udałoby mi się zanucić żadnego jej fragmentu. I Eurowizja nie jest już dla mnie Konkursem Piosenki Eurowizji, ale może tak miało być? NIE WIEM.

Kwiecień plecie

I wcale nie chodzi o to, że ….przeplata, trochę zimy, trochę lata – chociaż wiemy, co potrafi, owszem, bo na przykład dziś przyniósł ostry brrr… chłodek, na szczęście słoneczny. Chodzi mi o kilka kwitnących u mnie kwietniowych roślinek. I nie wiem jak u Was, ale zawsze mi się wydawało, że bzy to kwiaty maja, a tu, patrzę już są u sąsiadki za płotem, a niektóre gałęzie zaglądają na moje podwórko.

GAŁĄZKA I KIŚĆ BZÓW SĄSIADKI

PIERWSZE LIŚCIE MIĘTY ZE SKRZYNKI  I KWIAT BARDZO STAREJ JABŁONI 

MÓJ „CHWAST” (jakiś bodziszkowaty? Ktoś wie? – CHYBA Z TYCH JADALNYCH  ( z ogródka) i STORCZYK KWIETNIOWY ( z kuchennego parapetu)

I MAŁY  ODDZIAŁ TULIPANÓW

Zwarcie, bo tarcie

No, cóż, zbliża się czas tarcia, oczywiście tylko dla tych zaciekłych fanów tej przystawki. Kiedyś, około stu lat temu, sama tarłam na klatce schodowej domu, w którym mieszkałam, jeszcze w Warszawie. Okno otworzyć można było, parapet szeroki, tarka zwykła taka, na której dodatkowo łatwo ścierało się palce, a sąsiedzi, którzy przechodzili obok trochę kichali i łzawili, ale zawsze się uśmiechali z pełnym zrozumieniem. Tak to było. Ktoś z Was jeszcze trze?

Przyśniła się kucharzowi w piątek, nad ranem

kłótnia pana Buraka z nieutartym Chrzanem.

Chrzan krzyczał: – Jestem piękny, smukły jak laseczka,

czym się żywisz, Buraku, żeś gruby jak beczka?

– Piękny? Raczej za cienki, za ostry, za wiotki,

Ok, jestem pękaty, ale za to słodki!

– Och, jak miło – Chrzan zadrwił – ty jesteś buraczkiem??

IMG_8737_LI

Słodki? Cały czerwony ? Czyżbyś był lizaczkiem!?

Moja biel jest szlachetna, modna w każdym czasie,

cóż ty wiesz o kolorach, ty śmieszny grubasie!?

– Nie chcę mieć z tobą  nic wspólnego  durny chrzanie –

krzyknął Burak – nie wiedząc, co się zaraz stanie.

Kucharz się obudził, zła atmosfera znikła,

gdy zmieszał CHRZAN z BURACZKIEM i wyszła pyszna ĆWIKŁA.

IMG_8727
IMG_8722

modlitwa

Rzadko się modlę, o ile w ogóle można nazywać modlitwą te skierowane do nieba, słońca, księżyca, chmur, wody, drzew, traw, ptaków myśli : „Trwajcie tak, bądźcie takie zawsze, nie gińcie.”

I tak, to modlitwa prosząca, ale i dziękczynna, że tu byłam i nadal jestem, i mogę czuć i widzieć to wszystko.

Wśród stosu przeglądanych papierów znalazłam jednak inną modlitwę, prawdziwą. Były lata, że takie teksty częściej krążyły wśród nas, skąd ją mam? – nie pamiętam, ale chciałabym Wam dziś przypomnieć jej treść. Modlitwa ta jest umieszczona w Tuluzie, na grobie Św.Tomasza z Akwinu. I przyjmuję ją dziś jako i moją.

Powrót do przeszłości 2

Wyjęłam kolejne stosiki papierzysk. Matko miła! Nie dość, że znajduję przedziwne kartki z różnymi, rodzinnymi informacjami, przykazami, poleceniami, prośbami do Mikołajów i prośbami DO i OD członków rodziny, to jeszcze zaczynane i nigdy nieskończone „wybitne” próby literackie.  Chociaż były lata, że gdy nocami przepisywałam na starej maszynie do pisania (ustawionej na kocu, żeby zmniejszyć stukot klawiszy, bo obok spały dzieciaki) różne teksty z prasy „podziemnej”, to dla zabawy wymyślałam fragmenty i sceny dla planowanych różnych, innych „dzieł.”  Do większości nie dopisałam ani jednego dalszego ciągu. Np:

Scena, w której zazdrosny mąż dawnych czasów czyha na dowód zdrady podglądając podejrzanego, który się wymknął z balu z jego żoną. O, rety, co mi przychodziło do głowy!? I jeszcze ten język! Ktoś chce pociągnąć tę opowieść, albo chociaż dodać jakąś scenkę? Bardzo proszę!

Powrót do przeszłości -1

No, cóż – rozejrzałam się ostatnio po tym moim „blogowisku” i dotarł do mnie fakt, że w lutym napisałam coś tylko dwa razy. I zaraz wyjaśnię jak to się stało – nie wiem, jak Wy, ale u mnie na regałach i w szufladach wszelkich piętrzą się od lat sterty najrozmaitszych papierzysk. Leżą tam sobie nie tylko rysuneczki dzieci i wnuków, nie tylko różne karteczki ze ” złotymi” myślami, ale i notatki z różnych zajęć, które prowadziłam, mniej lub bardziej sekretne liściki rodzinne (np: „Mamo wyszłem na dwur pobawić się z Kaskaderem,”, ” Dzieci, w lodówce jest zupa, ja pobiegłam na jazdy”, ” Czy ktoś może kupić jakiś deser, bo nie zdążę nic upiec, a są imieniny babci” itp), oraz, oczywiście dawne moje „rymowidła” pisane z najrozmaitszych powodów. No, i wiecie – zaczęłam to wszystko przeglądać. Cel był prosty: PRZEJRZEĆ i WYWALIĆ!  Jednak wykonanie tego zadania było ponad moje siły, więc wsiąkłam i tylko czytałam, czytałam, czytałam, zagłębiałam się w te  dziwne, wspaniałe, ale i nieco straszne jednocześnie skrawki życia. I  chciałabym się teraz podzielić z Wami  kilkoma wspomnieniami. Oto rymowanka sprzed lat, młodsze pokolenia nic z niej nie zrozumieją, a Wy? Ręka w górę, kto pamięta!

Chodzi warszawiak od sklepu do budki,

włos a’ la rusałka, ni długi, ni krótki,

płaszcz na nim porządny i modnie skrojony,

lecz po minie widać, że bardzo zmartwiony.

Wciąż biega po mieście i cały czas szuka,

potrzebna mu w domu chociaż jedna sztuka!

Już stracił  nadzieję ( a dziatki czekają),

więc pyta: – Jest? NIE MA! Nigdzie jej nie mają!

Łka gorzko warszawiak, smutny i ponury.

nie cieszy go Niemen, ni Pałac Kultury,

ni ćwiartka w „Kaprysie”, ni w teatrze sztuka,

NIC – żadna z rozkoszy! On łazi, i szuka.

I pyta, i prosi, i wygłasza mówkę,

tu podsunie kwiatka, tam wsunie łapówkę,

lecz na wszystkie prośby – jedno słowo wszędzie:

To? Czyś pan oszalał? NIE MA! I NIE BĘDZIE!

Czegóż ten warszawiak tak szuka uparcie?

Za czym on tak goni, tak tęskni zażarcie?

ZARAZ OPOWIEMY:

Gdzieś tam, przy Opolu,

w Krapkowickim siole,

fabryczka na polu.

Przodownicy pracy

produkują  tony,

tego, o czym marzy warszawiak strudzony:

ŻEBY TAK ROLECZKĘ!! Szarą i mięciutką!

Wszystkie inne smutki trwałyby już krótko!

Wszystkie złe koszmary prysłyby daleko!

Gdyby tak ROLECZKĘ– co nad Odrą (rzeką)

Zakład Krapkowicki ponoć wykonuje.

A nam tu, stolicy okropnie brakuję!!

Warszawiak łka głośno: Rolko  sercu bliska,

twój szelest upaja, łzy ulgi wyciska!

Ech! Szczęśliwi tylko krapkowiccy ludzie,

Bo mają na metry! A my tutaj, w trudzie

jak JEDNĄ ktoś znajdzie na miesiąc, na dwa,

to zda się że niebo, że raj w domu ma!

Mam dla was pytanie, ludu w Krapkowicach,

czy warto zazdrościć, że MY – TO STOLICA?

Cóż, że są teatry, że wieżowców kupy,

kiedy brak podstawy : ROLECZEK DO D..Y

Bez sensu

CZYLI MIEJSKIE LIMERYCZKI ZIMOWE

Ale wpierw popatrzcie na artystyczne, zachęcające wzory papieru w który opakowano mi 20dkg szynki w pewnych delikatesach:

Burmistrzyni z miasta SIERADZA

do głowy uderzyła władza.

W czasie, kiedy rządziła,

na męża nie patrzyła,

dziś zdziwiona, że on ją zdradzał.

*

Jan – ekolog mieszkający w KOLE

koło KOŁA chciał sadzić fasolę.

Jak co do czego przyszło,

nic mu z tego nie wyszło,

bo lud wolał pyry i rukolę.

*
Choć wiadomo, że w mieście KRAKOWIE

są artyści, co stoją na głowie,

Jola Nowak – nieboga

chciała postać na nogach,

no i proszę, ktoś ją znalazł w rowie!

*
Pannę Zosię z miasta BIŁGORAJU

smagły brunet chciał zabrać do raju.

Dawał jej czekoladki,

pokrywał też wydatki,

lecz uciekła, bo on był z Dubaju.

*

Pan Norbert – strażak z BIAŁEGOSTOKU

podczas gaszenia nie znosił tłoku.

Gdy polewał płomienie,

to miało się wrażenie,

że na ludzi lał, stojących z boku.

*

Syn starosty studiując w WARSZAWIE,

w wielu klubach brał udział w zabawie.

Mądrzy go ostrzegali,

że te studia zawali,

a on kupił dyplom i po sprawie.

*

Drwal Ignacy, który mieszkał w KUTNIE

miał obsesję, że ktoś mu coś utnie.

Chcąc wiedzieć skąd ta trwoga,

poszedł do psychologa,

a ten drwali traktował okrutnie.

Ojejej!

ZIMA u nas, na Mazowszu w styczniu 2025r

ZIMA?

NI MA!!

Siedzę, czekam,

zerkam w okno

(przy kawie),

a na sankach

dzieciak zjeżdża po trawie.

ZIMO!

Proszę!

Czas na powrót, kochana,

Ktoś cię zamknął?

Siedzisz w górach, związana?

ZIMO!

ZIMO!

Nasza Biała Pani,

przycupnęłaś gdzieś w Tatrach

na grani?

ZIMO!

PROSZĘ!

Przyjdź w doliny na chwilę,

bo bez ciebie jest nudno. I tyle!

Co tam szepczesz?

Wpadniesz w weekend? Gdzieś w MAJU??

Dziwne żarty się ciebie trzymają!!

DZIEŃ ZIMOWY NA MAZOWSZU 29 styczeń 2025r

ZIMA- w moim ogrodzie. 2 dni styczniowe w 2025 r)

Droga do nikąd?

Moi znajomi ze Szwecji dostali niedawno rządowe ulotki z zaleceniem w którym sugerowano, że powinni się zaopatrzyć w pewną ilość podstawowych artykułów ( spożywcze, higieniczne oraz – w baterie, świece, a nawet w gotówkę)

DLACZEGO? PO CO? A no….

Czy do Was też doszły słuchy,

że się rozmnożyły duchy:

orbanki, hitlerolubki,

breiviki, bąki, lepenki,

muski (już też budzą lęki!)

putinki, trumpki, kimdzondze?

Wszystkie mają straszne żądze,

wszystkie chcą mieć taką moc,

by móc dzień zamienić w noc..

Głucho wszędzie, ciemno wszędzie.

Nie ma prądu.

I nie będzie?

Mało ludzi.

Część zamknięto.

Nie ma lasów.

Bo wycięto.

Nie ma młodych.

Bo zginęli.

Nie ma starców.

Bo wiedzieli.

Co to będzie, co to będzie?

Źle na świecie! I to wszędzie.!

Dokąd idziemy? Oznajmia to też w swój specyficzny sposób POST-punkowiec David Byrne