Szyszka – party

Tydzień temu we wpisie CZAS NA LAS wspomniałam o twórczych ( bo takie są!) zabawach, polegających na budowaniu świata z tego, co się znajdzie w lesie i nie tylko. I przypomniałam sobie, że gdzieś, kiedyś, mieliśmy starą książeczkę, w której pokazano jak i co można zrobić. Znalazłam ją. Oryginalnie wydana była W Niemieckiej Republice Demokratycznej ( HA!) Powinno się ją spalić? Niektórzy chętnie by się do tego zabrali, li tylko z tego powodu, w jakich czasach i przez kogo była wydana (oczywiście, przy okazji burzenia Pałacu Kultury w Warszawie, czy unicestwiania innych elementów naszej historii w ramach dekomunizacji). Nie, dziś nie palimy, nie burzymy. Budujemy.

To okładka i pierwsza strona. A może ta książeczka istnieje nadal, a ja nic o tym nie wiem? Ktoś ją zna?

Zawsze strugało się łódeczki z kory i nie zależało to od czasów, w których się żyło.

Kolejka ŻOŁĘDZIAKÓW jak do dzisiejszych AQUAPARKÓW!

Ten żołędziowy wąż i pająk szalenie mi się spodobały. Chyba poświęcę kilka godzin i…

A w ZOO – jest bardzo wesoło, kiedy lew szoruje zlew, a żyrafy myją szafy…

Taką sowę KAŻDY potrafi zrobić!

Nie zrobię gęsi, zawsze się ich bałam.

My jesteśmy zajączki DWA, nie boimy się nawet LWA! ( kto zgadnie, skąd pochodzi to oświadczenie?)

Dyskoteka !

W ten weekend – wyprawa po materiały, w następny – organizacja SZYSZKA – PARTY. Dla rodziców odrobina nalewki na głogu i DO ROBOTY.

Dowodem na to, że są jeszcze ludzie, którzy urządzają sobie żołędziowo – kasztanowo – szyszkowe warsztaty domowe jest poniższa fotka, którą otrzymałam ostatnio od kuzynki z dołączonym zapewnieniem, że zabawa była świetna. Cała scena z dyniami w tle. Dziękuję. Czy ktoś jeszcze mi coś przyśle?

Czas na LAS

Z okazji…Pierwszego Dnia Jesieni – 22 Wrzesień

No było, było i minęło. Jak wszystko. Mam na myśli LATO, oczywiście. Przygotowywałam na to zdarzenie i siebie, i was. Stopniowo, prawda? Ostatnimi wpisami. Niech nikt więc nie śpiewa ” A mnie jest szkoda lata…” Po co? Będą następne, w których znów się zdarzy to i owo, znów będą burze, upały, które się zaczną, pobędą, a potem skończą i miną. I nie słuchajcie tej starej piosenki! Włączcie i wyłączcie. I zanurzmy się w innej porze.

Bo mamy teraz JĄ. Przyszła, a razem z nią pierwsze grzyby i pierwsze grzybobrania. I tu mamy problem. Matko Miła! Mówię o JESIENI oczywiście i o związanym z nią wzroście liczby śmiertelnych zatruć GRZYBAMI. Skończyło się lato i zmniejszy się liczba utonięć, zaczęły się inne możliwości robienia sobie KUKU przez własną niefrasobliwość, niewiedzę i wiarę, że to co się zdarza innym, nie może zdarzyć się nam ( jak wszyscy wiemy, nie ma sezonu na wypadki samochodowe i nie ma dnia w ciągu CAŁEGO roku, żeby ktoś nie zginął). Ale zostańmy przy grzybach. Kiedyś, podczas pobytu na Dolnym Śląsku trafiłam na festyn w Lwówku Śląskim, gdzie nadleśnictwo przygotowało grzybową ekspozycję. Świetny pomysł. Czy są takie lekcje w szkołach? No… nie wiem.

Daję większe obrazki, łatwiej będzie się w tych grzybkach rozeznać. Jeśli się nie udaje – polecam zakup jakiegoś dobrego atlasu ze zdjęciami i opisami wyglądu dobrych grzybów i trucicieli. Zobaczcie, wydano też POCZET GRZYBÓW ( nie tylko KRÓLÓW!) POLSKICH na podkładce.Też można popatrzeć.

Ci z was, którzy którzy się odważą na skok do lasu, w ten, ha, gąszcz pełen kleszczy, komarów i czegoś tam jeszcze, niech po prostu będą czujni i nie podnoszą każdego grzyba, jaki się napatoczy, a również niech obserwują, czy na odzieniu nie przysiadł czasem jakiś podejrzany robal. Sama nie wiem, czy ci, którzy opisują te wszystkie straszne rzeczy, na jakie można się natknąć w lasach – chcą nas odstręczyć od wejścia do nich, czy po prostu namówić na zakup trucizn, maści, kremów, szczypców do usuwania tego, co nam wejdzie w skórę, w ucho, czy za paznokcie. Ja tam chodzę. Raz się żyje.

U mnie – z traw jesienią się wyłania

jedna, druga, czasem trzecia KANIA.

I pytacie, co z niej robię? Nie wiecie? O, rety!

Chrupiące i soczyste, grzybowe kotlety.

Bardziej lękliwym radzę nie ryzykować, nie zbierajcie grzybów, ale szyszki, żołędzie i różne śmieszne gałązki, czy korzonki. Ten poniżej wyciągnął w moim kierunku swoje cztery (!) paluchy, przywitałam się, ale go zostawię. Często spotykam w lasach takie właśnie stwory.

Jeśli już uzbieraliście szyszki i inne leśne drobiazgi, a macie w domu trochę dobrego kleju – zawsze możecie zrobić dla dzieci, wnuków, czy nawet sąsiadów – Szyszka-Party z Tworzeniem Tego, Co się Komu Podoba.

Ten wczesnojesienny las jest, jak wiecie, jeszcze zielony.

I jeszcze jedno: W lesie jest bardzo trudno zetknąć się z panem Koronawirusem.

Dzień Geologa – 18 Wrzesień

Do końca LATA TRZY DNI. Wyskoczmy jeszcze poza miasto, poza wieś. Nie, nie – LAS odwiedzimy jeszcze później. Wyskoczmy na pola, najlepiej takie świeżo zaorane, albo powłóczmy się po zapiaszczonych ścieżkach. Zobaczcie ile można wypatrzeć ślicznych, albo ciekawych, albo dziwnych i niezrozumiałych KAMIENI. Nie trzeba być geologiem, by polubić urodę kamieni. Warto jednak czasem geologa spytać : – A ten, to co to? Odpowie : – „To kawałek krzemienia, czyli skały osadowej, utworzonej z chalcedonu z domieszką kwarcu lub opalu. Spójrz na poniższą fotkę – powie ci dalej – to KRZEMIEŃ PASIASTY. Występuje w części Gór Świętokrzyskich. I tylko w nich.Piękny!” I już wiesz.

Za chwilę będzie kilka kamieni. Nie podaję nazw, bo większości nie znam, a nie chcę was wprowadzać w błąd. Jeśli ktoś z odwiedzających mnie tutaj będzie coś o nich wiedział – proszę o informację. Coś wtedy uzupełnię. Ale na wstępie wprowadzająca w sedno krótka rymowanka:

Dawno temu – może dzicy spod Nidzicy,

a obecnie całkiem zwykli podatnicy,

ekspedientki, dyplomaci, cukiernicy

czyli, jak widzicie , różne ludzkie grupy

mają zwyczaj znosić łupy do chałupy.

Lecz co dzisiaj zbiera zbieracz, gdy zawzięty?

Znaczki? Fajki? Czy lecznicze suplementy?

Kości? Noże? Piórka? Czy raczej diamenty?

Bo ja, włócząc się po polach mam jedno pragnienie:

WYŁUSKAĆ Z ZIEMI KAMIENIE.

NIEKTÓRYM WARTO, PRZY POMOCY TAKIEGO MŁOTKA – zajrzeć do środka

Ten mały, walec w kolorze bursztynu został znaleziony na plaży, ale bursztynem nie jest. To podobno wytopiony w takiej właśnie formie piasek – podczas uderzenia pioruna. Wiecie coś o tym?

Skąd te dziurki? Czekam na wyjaśnienie

TAK. Te znam. To krzemienie.

Kiedyś, jeśli ktoś nie wyrażał wielkiej ochoty do zdobywania wiedzy był częstowany takim porzekadłem : NIE UCZYSZ SIĘ? BĘDZIESZ KAMIENIE ŁUPAŁ PRZY DRODZE !

NO i DOBRZE! IDŹCIE I SOBIE POŁUPCIE. !

Latofotki 3/2020

NA WSI

UWAGA! DO KOŃCA LATA ZOSTAŁ TYDZIEŃ. Zanim niebo będzie częściej zmieniało kolor z błękitnego na TAKI:

albo, co znacznie gorsze, NA TAKI:

i to się jakoś utrwali na dłuższy czas – więc, zanim tak się stanie, zanim opadną i pękną od słodyczy ostatnie węgierki (a już czas na robienie powideł),

zanim nie będzie już można znaleźć żadnych, ostatnich, spóźnionych z nie wiadomo jakich powodów, kwiatów…wydostańmy się na zewnątrz.

Na pół godziny, na godzinę, na weekend. Zanim zbrązowieją, lub zanikną ostatnie zielone trawy.

Zanim zamknie nas w domu jesienna grypa, jesienna melancholia, albo jesienna pogoda, przejdźmy się jeszcze raz znanymi nawet ścieżkami. Bo zawsze można się natknąć na coś, co nas rozbawi, zauroczy, zdziwi – tak, jak mnie, kiedy pokonując swoje lenistwo, polazłam na spacer. Dlaczego, do licha, wcześniej nie zauważyłam, że w betonie , który okalał wąskim pasem ogrodzenie pewnego znanego mi domu, na zawsze są utrwalone śliczne odciski wnuczki właścicieli. Musiałam patrzeć gdzie indziej, wyżej, teraz szłam z pochyloną głową. Nie żałuję.

Sprawdziłam też, ile spadło w tym roku żołędzi ze znanego mi i zaprzyjaźnionego ze mną, starego DĘBU – bo jeśli był żołędziowy urodzaj, to ZIMA, moi drodzy, może być sroga. Oby.

TO DUŻO ? CZY MAŁO? NIE UMIEM OCENIĆ.

Latofotki 2/2020

Jeszcze tylko dwa tygodnie i koniec. Powtarzam: KONIEC LATA. Może jeszcze ktoś z was wyskoczy na dzień, na dwa na Łąkę? Ostatnio, nie pamiętam gdzie, wpadła mi w oko informacja, że np tylko co trzeci Brytyjczyk wie, że jajko pochodzi od kury, a bekon to wieprzowina. To może warto wybrać się tam, gdzie można spotkać żywe dowody na pochodzenie czegoś od czegoś, albo czegoś od kogoś. I zerwać kilka ostatnich, kwitnących traw, lub kwiatów nawłoci na herbatkę, albo po prostu połazić.

NA ŁĄKACH I POLACH

DROGIE DZIECI, TO SĄ KROWY, KTÓRE DAJĄ MLEKO BIAŁE,
KTO JE PIJE, TEN JEST ZDROWY I MA KOŚCI BARDZO TRWAŁE

DROGIE DZIECI! TAK WYSOKO ROŚNIE KUKURYDZA, CZYLI SUROWIEC DO PRODUKCJI POPCORNU.
I PRZESTRZEC WAS DZISIAJ MUSZĘ, ŻE SAMA W GŁĄB NIE WYRUSZĘ, BO CHOĆ KUKURYDZĘ LUBIĘ – GDY TAM WEJDĘ, TO SIĘ ZGUBIĘ.

**DROGIE DZIECI, TAKIE CHMURY CZĘSTO DESZCZ GWAŁTOWNY WRÓŻĄ, ALBO WŁAŚNIE SIĘ ZBIERAJĄ, ŻEBY NAS POSTRASZYĆ BURZĄ.**

**DZIECI DROGIE, PANOWIE i PANIE – macie rację, TU NIE PACHNIE JAK W „ROSSMANNIE”, ALE ŻEBY COŚ WYROSŁO – TO JESIENIĄ, ALBO WIOSNĄ TRZEBA PRZECIEŻ NAWÓZ RZUCIĆ PRZED WYSIANIEM.**

**DROGIE DZIECI I MAMUSIE, ORAZ CIOCIE, JUŻ NA ŁĄKACH ROZWINĘŁY SIĘ NAWŁOCIE, A PRZERÓŻNE, DZIKIE TRAWY DOŁĄCZYŁY DO ZABAWY ZANURZAJĄC SIĘ W PURPURZE, ALBO W ZŁOCIE.**

Latofotki 1/2020

Za trzy tygodnie KONIEC. Koniec LATA. Mam nadzieję, że większości z was, pomimo różnych utrudnień związanych z atakiem tego ukoronowanego wirusa, lęków, frasunków i niepewności, udało się, chociaż na trochę zmienić środowisko, odetchnąć innym powietrzem, spojrzeć na inne, niż te codzienne widoki i przeżyć coś miłego. NAD WODĄ? W GÓRACH? NA ŁĄKACH? W LASACH?

NAD WODĄ