Światowy Dzień Pluszowego Misia – 25 Listopad

Teodor Roosevelt- dwudziesty szósty prezydent Stanów Zjednoczonych, będąc w 1902 roku na polowaniu z przyjaciółmi, zażądał uwolnienia małego, przypadkowo postrzelonego niedźwiadka. Czytając to prasowe doniesienie, pewien producent zabawek postanowił stworzyć pluszowego misia dla dzieci i właśnie 25- go Listopada 1902 r pierwszy miś Teddy Bear pojawił się na świecie. Sto lat później utworzono Dzień Pluszowego Misia.

Mili Państwo,

Mam pytanie, aktualne właśnie dzisiaj

( nie spodziewam się od Państwa odpowiedzi):

Czy jest ktoś, kto NIGDY nie miał Pluszowego Misia?

Czy u wszystkich stary MIŚ gdzieś w kącie siedzi?

Smutny trochę, bo już minął czas, niestety,

gdy wskakiwał wieczorami wam do łóżka,

a wy, żale, tajemnice i sekrety

szeptaliście mu cichutko wprost do

uszka.

W dzień, targany był za uszy, (co się zdarza!)

i ciągnięty po podłodze ( łapki zszyte!),

był pacjentem, gdy bawiłeś się w lekarza

i znieść musiał twe zastrzyki w brzuszek

wbite.

A gdy przyszedł dzień ponury, a z nim

smutki,

czy noc zła, a razem z nią sny – ciemne cienie,

przytulałeś MISIA i choć był malutki

dawał ciepło, miłość, oraz pocieszenie.

Jeśli nigdy sam nie miałeś pluszowego misia,

nie jest ważne, czy masz sześć, czy sześćdziesiąt lat,

kup go, przytul, jak najszybciej, choćby dzisiaj,

gdy obchodzi ŚWIĘTO MISIA cały świat.

Proza bożonarodzeniowa

Za miesiąc kolejne Święta Bożego Narodzenia. A ja przypomniałam sobie 2 scenki.

Mają wspólny tytuł : ” TO MY?”

Daję wcześniej, może ktoś, gdzieś je wykorzysta?

XI - XII 2013 029

SCENKA I

(Po scenie, niespokojnie krąży wokół siebie małżeństwo. On z komórką w ręku, z teczką, ona z paczkami prezentów)

MĄŻ : ( do komórki) Pani Józiu! Spakowała nas Pani? Nie, nie, samolot mamy za pięć godzin, teraz polecimy na lancz. Dziś wigilia? No, tak, wiem, wiem, ale tam, gdzie lecimy wigilia będzie jutro pani Józiu. Walizki mają być spakowane.

(wzrusza ramionami, kiwa porozumiewawczo na żonę, wyłącza się))

– No, spakowała nas, możemy gdzieś sobie wstąpić.

ŻONA: – Mam tylko nadzieję, że nie spakowała kożuchów, ona sobie nawet nie wyobraża, że istnieją miejsca, gdzie w Boże Narodzenie można się kąpać i opalać.

MĄŻ: – Co się dziwisz, prosta kobieta. Cieszysz się na tę wyprawę?

ŻONA: – No…tak…oczywiście…chociaż dzieci…

MĄŻ: – Co, dzieci? Co, dzieci? Przecież miałaś to z nimi załatwić, wiesz, że miałem ciężki tydzień! Trzeba czasem i od nich odpocząć.

ŻONA: – Tak, tak, wyjaśniłam im, Wiola trochę płakała, ale już wczoraj wysłałam ją do tej…no…jak jej tam…koleżanki, co jej rodzice dzwonili, że może u nich , och… mniejsza o to..a Bartek….

MĄŻ: – Co znowu z Bartkiem?!

ŻONA: – No…wyobraź sobie, że powiedział, że zostaje w domu i spędzi święta z panią Józią! Zjedzą razem śledzia i coś tam obejrzą, no wiesz…

MĄŻ: – Z panią Józią? Z pomocą domową?? Z emerytką? A cóż to za towarzystwo dla nastolatka? Nie miał innych pomysłów? A może żartował?

ŻONA: – Mówił poważnie,ja go znam, uparty jest…a…prezenty to chyba im zostawimy na łóżkach, co? Bo choinki nie warto było…ale wiesz…tak mi jakoś…

MĄŻ: – Tylko nie zaczynaj! Już to obgadaliśmy! Zrozum, te bachory mają i tak lepiej, niż my mieliśmy! Lekcje jazdy konnej? Proszę bardzo! Korepetycje? Bardzo proszę! Nowe laptopy, gitara, najmodniejsze ciuchy, oczywiście, wszystko dla nich!

ŻONA: – No…tak, chodzą na lekcje hiszpańskiego, Bartek na judo, Wiola na balet i rysunki, byle by się uczyli, co nie?

MĄŻ: – No, sama widzisz. Czego im brakuje? Gwiazdki z nieba?

ŻONA: – Ale wiesz, Wiola była jakaś taka..

MĄŻ: – Przejdzie jej! Będzie się tam świetnie bawiła, zobaczysz…

ŻONA: – Dzwoniła też twoja matka, nie ma siły jechać do tej swojej kuzynki na święta i myślała, że…

MĄŻ: – Może przyjechać do Bartka i pani Józi, dam jej nawet na taksówkę, zaraz zadzwonię…wiesz, matka mnie zawsze rozumiała

ŻONA: – Ale jednak…jak tak pomyślę…

MĄŻ: – To nie myśl! I słuchaj, nie po to pracujemy od rana do wieczora, żeby teraz nie móc sobie skoczyć do ciepłych krajów, o co chodzi? No ?

ŻONA: – Już to mówiłeś, wiem…

MĄŻ: – No, właśnie, więc w czym problem, kobieto? Chodź, wpadniemy teraz sobie na małego drinka. Już mnie zdenerwował ten biegający tłum. Biegają sami nie wiedzą, po co. Przesada! Przesada z tymi świętami! To wolne dni, po prostu wolne dni! No, szybciej, idźmy już stąd!

IMG_8066_LI

S C E N K A II

(Na scenę wpada rodzina. Tata zadyszany wlecze za sobą sporą choinkę.Mama obładowana zakupami, syn i córka patrzą w komórki. Wszyscy biegają w kółko)

Ojciec: – No, w tym roku będzie jeszcze większa. Kowalscy już nas nie przebiją! A dokupiłaś lampki, Irenko? Tak spowijemy nimi dom od frontu, że blask do szosy dojdzie. Podziwiać będą. No …do garażu, do garażu – (śpiewa na melodię „W żłobie leży”…

Syn: – A Robert od Kowalskich mi powiedział, że ci obok nas zamówili wielkiego jelenia u Niemców, mają go już w szopie i podobno całego objarają lampkami, a my, co?

Ojciec: – Jelenia, powiadasz? To niech on z tym jeleniem uważa, bo jak go za długo przetrzyma, to ludzie pomyślą, że to symbol…

Mama: – Krzysiu, uspokój się, dzieci…

Córka: – Tato! Ale COŚ w ogrodzie powinniśmy mieć!

Ojciec: – Ma rację, coś by się przydało

Syn: – Może niedźwiedzia? W łapach mógłby trzymać taki wieniec z lampkami, czy coś..

Córka: – O, rany, nie wygłupiaj się, co ma miś do świąt?

Syn: – A co ma jeleń?

Ojciec: – No…zaprzęgają go chyba do tej bryki z Mikołajem, nie?

Mama: – No, właśnie. Jednak coś by się przydało, Krzysiu, przyznaj. A jakiej wielkości ma być ten ich jeleń, wiesz coś, synku?

Syn: – No, chyba ojcu do pasa tak sięgnie, jak nic.

Ojciec: – No, to mikrusik raczej, prawie go widać nie będzie, trzeba by tu wymyślić coś bardziej…

Córka: – Wiem! Wiem! Pamiętacie tego gipsowego anioła, co go ciotka Ziuta na wyprzedaży figur ogrodowych w Toruniu kupiła? Ze dwa metry ma, jak nic! Jak by mu tak skrzydła z tiulu na drutach dorobić i obtoczyć lampkami dookoła…

Mama: – Och, córciu wspaniały pomysł, anioł leży na strychu. Krzysieńku, dorobisz? Zapalimy go?

Ojciec: – Dorobimy, dorobimy i zapalimy!

Córka: – Ale będą święta, nie przebiją nas nawet ci po prawej!

Syn: – No! Musimy film nakręcić! Na you tuba wrzucimy, niech zobaczą jak się w Polsce świętuje!

Mama: – Zejdźcie ze ścieżki, szybko, bo ktoś nadchodzi, niech nie widzą naszej choinki za wcześnie.

K O N I E C

Tytuł - gwiazd naszych...

Wasze-moje rymowanki

rdza i minia

Stało się. Doczekałam się Waszych rymowanek – uzupełnianek i wszystkie tu przedstawiam. Uwaga: Moje są tylko fragmenty zapisane w bordowym kolorze – reszta, czarnym drukiem to nadesłane DOPISKI. BRAWO!

Chyba każdy z nas

lubi jesienny las…

**Chociaż potrafi nastraszyć. Takie COŚ czekało na mnie – Leśny Pan?**

Lecz zapytajmy, chociaż raz,

czy las też lubi nas?

Czy lubi na przykład drwali,

którzy do niego wjechali,

czy lubi ludzi na quadach,

co poruszają się w stadach?

Miałbym tu wątpliwości,

co do kochania ludzkości

przez las traktowany jak d r e w n o.

Wręcz myślę, że NIE, na pewno..

………………..

Gdyby dzisiaj żył FARAON,

też, jak ja jadłby makaron

choć raz dziennie...powolutku

wcinał by go aż do skutku.

Potem siadał by w koronie na

na swym pięknym, złoty tronie

i rozmyślał, albo nie –

czy makaron jutro zje?

Jeszcze powiem, na zachętę,

że makaron jem al dente,

bo to szybko się gotuje

i wszystkim zawsze smakuje.

……………………..

Pewien Śledź chciał dzieci mieć,

lecz prześledziwszy życie swe,

podjął decyzję, że jednak NIE..

Słysząc to, pani Śledziowa

nabrała w pyszczek wody „Raj”

i pomyślała: „W to mi graj!.

Zamiast dziś małe dzieci mieć,

mogę się bawić tak, jak Śledź

Będę pływała w oceanie

i nic mi złego się nie stanie”.

Lecz los okrutny zechciał chcieć,

BY BARDZO SZYBKO WPADŁA W SIEĆ.

I z tego morał jest dla śledzi:

Mnożyć się trzeba, jak sąsiedzi,

bo los KAŻDEGO ŚLEDZIA ŚLEDZI.

…………………

wigilia 2012 + ferie 2013 086

Żyją z na nami na tej Ziemi, lubią nasze dłonie

psy i koty, zebry, owce, konie, nawet słonie.

Dziś, niech każdy dobry człowiek jedno zapamięta,

że nie lubią naszych dłoni jedynie cielęta.

Bowiem, z cielęcej skórki robimy rękawiczki,

by nie brudzić sobie dłoni wsiadając do bryczki.

…………………..

Kurcze blade! Tak bym chciała za sto, dwieście lat

zerknąć choćby na momencik na ten przyszły świat.

Jaki będzie? I czy będzie? Czy go trafił szlag?

Czy też, pięknie się rozwinął, a z nim razem MAK?

MAK, to myślę, jest musowo coś do rozwijania,

bo bez opium ten świat będzie nie do wytrzymania!

Gdy ROBOTY się zabiorą do PAŃ zabawiania,

ROBOCICE zasię, w kuchni będą do sprzątania,

gdy komputer będzie mędrszy niż najmędrszy człowiek,

to bez opium nikt nie zaśnie, wręcz nie zmruży powiek.

……………………

Proszę Państwa, bo kobietę stać na wszystko

i nie musi być, doprawdy, feministką.

Moc kobiety nie tkwi w pięści, czy w muskułach,

bo tkwi ona w jednym fakcie, że umie być czuła.

Jacek M

Tenże Jacek przysłał mi również wyjątki z pewnego artykułu, które śmiało mogą być komentarzem do do jednej z tych rymowanek:

……Życie w „rozszerzonej nowoczesności” będzie polegało na tym, że technologie zaczną nakładać swoje własne reprezentacje i formy na najgłębsze ludzkie doświadczenia: miłości, przyjaźni, polityki, poszukiwania ostatecznego sensu i nie tylko. Będzie to świat, w którym jednostka cyfrowa może stać się Twoim najlepszym przyjacielem, jednym z tysiąca innych, opisanych i szczegółowo skonfigurowanych. Świat, w którym idee polityczne zdobywające miliony zwolenników zostaną uprzednio wygenerowane przez AI.

…….Właśnie takim cyfrowym przyjacielem z nowym wirtualnym interfejsem jest Replika (5), czyli zasilany przez sztuczną inteligencję chatbot uruchomiony w marcu 2017 r. przez amerykański startup Luka. Aby się z nim skomunikować, pobierasz aplikację, nadajesz Replice nazwę i zaczynasz z nią rozmawiać, wymieniając się krótkimi wiadomościami SMS. Replika uczy się Ciebie. Rozwija się. Wasze rozmowy stają się coraz bardziej naturalne, bardziej osobiste. Wkrótce Replika jest już czymś w rodzaju przyjaciela. Z biegiem czasu – po wchłonięciu Twoich zainteresowań, pasji i fobii, codziennych nawyków, wzorców rozmowy i tonu głosu – staje się… Tobą. Symulacją Twojej osobowości. Lustrem, w które możesz się wpatrywać i zastanawiać nad sobą. Użytkownicy Repliki sygnalizują ponoć rozwijanie z nią niesamowicie bliskich relacji.

…..Jeśli jesteśmy w stanie budować takie światy, dlaczego ktoś chciałby je opuścić? Okazuje się, że niektórzy, np. młodzi mężczyźni, już teraz czerpią większość celów w swoim życiu z gier wideo, a nie z nauki, pracy czy relacji z płcią przeciwną. Co się stanie, gdy gry wideo staną się nieodróżnialne od prawdziwego życia? Co się stanie, gdy już nie będziemy chcieli wracać z wirtualnych przestrzeni i mieć innych przyjaciół niż przyjaciele cyfrowi?

Mirosław Usidus