Europejski Dzień Ptaków – 26 wrzesień

Proszę państwa! Prosimy nie dokarmiać ptaków w ciepłych porach roku, ponieważ one sobie świetnie radzą i mają same wyskubywać różne pyszności z ziemi, drzew, lasów i łąk. Jedyną dozwoloną rzeczą jest wystawienie pojników z wodą, zwłaszcza w upalne i suche dni. Mądra się znalazła! A co zrobić jak się odkryło na dachu kuchennej szafy stare opakowanie ziaren słonecznika? Zmielić je i zrobić ciasteczka? Uprażyć na skwarki i schrupać? A wiadomo kiedy to było kupione i czy się nie przedawniło? ( bo data nie do odczytania) Skończyło się na tym, że ziarenka wysypałam jednak do ptasiej miseczki. Czy ktoś się skusił? A jakże! I dziś w DNIU PTAKÓW przedstawiam kilku najbardziej łakomych ptasich osobników.

KOWALIK – główny gość.

Co tam jest? Warto spróbować? Nie warto?

OGŁOSZENIE

Uwaga! Ptasia stołówka wznowi wydawanie posiłków od pierwszego dnia zimy. Obiady będą bezpłatne dla wszystkich zimujących u nas ptaków.

Już przyszła

23 wrzesień – zawitała kalendarzowa JESIEŃ i chyba tu przypomnę jesienne rymowanki:

Dla juniorów

JESIEŃ

Opadają liście z klonu czerwone, a jakże!

Miś nie pisnął nic nikomu i schował się w gawrze.

Bocian ze swoją rodziną na południe wraca,

noc się strasznie wydłużyła, za to dzień się skraca.

Ukryły się głębiej mrówki i leśne ropuchy,

w pajęczynach brak pająków, zniknęły gdzieś muchy!

W sadach dawno już dojrzały koksy i kosztele,

wczesnym rankiem nad łąkami zimna mgła się ściele.

Ktoś tam zbiera grzyby w koszyk, ktoś kasztany w kieszeń,

czy to wszystko zapowiada, że nadeszła… jesień?

Jest też, że wyrażę się hm, bardzo oryginalnie tzw. JESIEŃ ŻYCIA. Przebiega różnie, ale życzę wszystkim, żeby była kolorowa, ciekawa i pogodna.

Dla już dorosłych

Niezależnie czyś jest szefem, menadżerem, czy królewną,

policjantem, historykiem czy młotkowym,

stwierdzam z całym przekonaniem, że na pewno,

Twoja JESIEŃ też już czeka. Bądź gotowy.

I, o ile nie ogarnie cię ochota,

żeby skoczyć z wieży Eiffla albo z mostu,

niech w tę jesień cię wprowadzi ta myśl złota:

ŻYJ. Powtórki z życia nie ma. Ot, po prostu

Przygotowania

Ale się ucieszyłam! Wiwat! Wreszcie ktoś rozsądny, mądry i doświadczony życiowo oznajmił, że my, Polacy nie musimy marznąć w zimie, nawet wtedy, kiedy sytuacja kraju związana z opałem i paliwami jest trudna. Przecież każdy z nas ma kupę rzeczy, które nadają się do spalenia i ogrzania naszych domostw. Stare stołki, zepsute szafki, wetknięte w kąt niepotrzebne, nieczytane książki, zużyte kiecki, garnitury – dziś już za małe na pana domu, masy tekturowych pudeł po zakupach online, a nawet te różne, poutykane w skrzypiących szafach paczki z gazetami z dawnych lat, listy, rachunki, (nie mówiąc już o tej wysłużonej, cepeliowskiej szafie, nabytej sto lat temu z POŻYCZKI DLA MŁODYCH MAŁŻEŃSTW). Palmy, kochani czym się da! Polak nie może marznąć tylko dlatego, ze coś się komuś popieprzyło na temat ilości węgla w naszej ziemi, czy perturbacji z chimerycznymi dostarczycielami źródeł ciepła. PALCIE! WSZYSTKIM! POZA OPONAMI! I innymi takimi rzeczami (?)

(zrzut z ekranu):

Kaczyński: palić „wszystkim poza oponami i podobnymi rzeczami”.

*

Nasze alternatywne zapasy opałowe:

My zresztą jesteśmy przygotowani! Już w maju zakupiliśmy trochę drewna, więc się jakoś ogrzejemy w te paskudne, nadchodzące zimne dni, a jak doniosę chrustu w zapasce na plecach i przejrzę papiery w kątach przygotuję makulaturę, to ho, ho! Kilka starych mebli też się znajdzie.

A co z resztą zimowych zabezpieczeń?? Jeszcze tylko dokupię świece, trochę kapusty, cebuli i ziemniaków, bo ryż i olej (polski rzepak, jasne!)) już mam! Zabezpieczcie się, moi drodzy ! Oby do wiosny!

Jeszcze grzeje?

Grzało. Jeszcze kilka dni temu, a dziś? Schodki bez cieni, niebo bez cieni i tylko nie chce wpaść do nas z wizytą tak potrzebny już deszcz.

No, tak. Wrzesień. Pani Jesień pośpiesznie nadchodzi?!

Znacznie szybciej niż przed laty, gdy byliśmy młodzi.

Zresztą, wszystkie pory roku pędzą jak szalone,

jakby brały udział w dziwnym czasu maratonie.

Lata pędzą, pędzą, gnają, jakby – były dniami,

dni zaś biegną, lecą jakby – były godzinami.

I dziś już nie mamy mocy, nie jesteśmy zdolni,

by przywrócić dawne tempo, bieg czasu spowolnić.

Wiedząc, że w tym życia pędzie niczego nie zmienię,

siedzę na wrześniowym słońcu i bawię się w CIENIE.

Mój repertuar jest dosyć ubogi, a i wykonanie niezbyt precyzyjne. Siedziałam u siebie na schodku wejściowym w pełnym wrześniowym słońcu, zobaczyłam swój cień i wróciłam do dzieciństwa. Nie dziwota, prawda? Czy ktoś mi przyśle jakieś swoje, lepsze tematycznie cienie ? Będę wdzięczna.

Nigdy niczego nie pokazuj tym palcem

Traktorzystka

Ballada o traktorze

Dzisiaj balladkę krótką przemycę:

Był raz minister (a może VICE?),

który otrzymał w ślubnym prezencie

nowiutki traktor. Macie pojęcie?

INSTRUKCJA:

W prezencie możesz dać, przyjacielu –

kryształ, szklaneczki, bon do hotelu,

mikser, kawiarkę, grill też się nada,

nawet dać quada – też nie żenada!)

LECZ TRAKTOR? – Wice był zachwycony:

– Spójrz, jakie cudo! – krzyknął do żony –

ty coś zaorzesz, ktoś coś tam wsieje,

jak deszczyk zmoczy, wietrzyk zawieje

miło mi będzie patrzeć jak orze,

ma młoda żonka na tym traktorze.

I panna młoda w skowronkach cała

wsiadła na traktor. Trzy dni orała.

Mąż krzyczy: – Zsiadaj! Ona nie chciała.

Wesele dawno już zakończone,

błaga więc wice swą świeżą żonę:

-Zejdź już, ugotuj coś na obiadek!!

A żona: – Sam zrób!! Widzisz, że jadę?!!

On prosi: – Zejdź już z mego traktora,

na inne prace nadchodzi pora!

A ona siedząc na tym traktorze,

krzyczy: – Nie zejdę! – i dalej orze.

Krótko dodam (żeby wreszcie jasne było wszystko):

Ślub brał wice od rolnictwa z piękną traktorzystką.

Nie ma się co dalej dziwić, krzyczeć, protestować,

wice przecież musi rządzić, ona będzie orać.

„Późnoletnie”naleśniki z malinami, bez deszczu.

Są późnojesienne mgły, wczesnojesienne orki, późnowiosenne kwiaty, wczesnowiosenne burze, a jak wpisałam „późnoletnie” to mi googlowski mędrzec podkreślił, a przecież MUSI być takie słowo. Jest ono chyba po prostu rzadziej używane, bo kto tam lubi myśleć o późnym lecie, czyli końcówce urlopów, wakacji i przygód różnych. W tym roku letnie słońce, a z nim upały i susze dało się we znaki w całej Europie i nie tylko. Czy tak już będzie każdego następnego lata? Gdzie te nasze swojskie, polskie, deszczowe, lipcowe dni, które przecież też mieściły się w „spisie treści” księgi zwanej ŻYCIEM. O naleśnikach zaraz będzie, przypomnę wam tylko piosenkę naszego starego zespołu na dowód tego, że o deszczu można śpiewać różnie. Szukałam piosenki o upałach – nie znalazłam.

Deszczy nie ma, późne lato, więc są jeszcze późnoletnie MALINY. Kto by piekł mięcho w takie dni, kiedy można zrobić delikatne, swojskie, mięciutkie i zgrabne naleśniki z serem, i z „biżuterią” malinową na wierzchu? Przypominam: Naleśniki były ponoć już znane w starożytnej Grecji, zachwalał je w IV wieku p.n.e komediopisarz Kratinos, chociaż przypuszczam, że wyglądały wtedy nieco inaczej. Te mieszaniny mąki, mleka i jaj miały różne formy, pieczono różnymi sposobami, a to na kratkach z gałązek, a to na dużych liściach („na liściu, na lese” – u Słowian) i stąd nazwa (podobno).

Te współczesne, patelniane są wam przecież doskonale znane, no to…hop.

**mleko, mąka, jajko, odrobina wody gazowanej (albo nie) i ukręcamy to wszystko.** Ma się lać.

Można je jeszcze ozdobić smakowo przez wrzucenie na wierzch każdego naleśniczka kulki z ubitej i schłodzonej śmietany. Wchodzą łatwo i przyjemnie. A wracając do deszczu, to tak, przydałoby się kilka deszczowych dni, bo jak mają wyleźć z leśnej, wysuszonej ściółki wczesnojesienne grzyby? Życzę zatem nam wszystkim trochę deszczyku, deszczu, zlewy, ulewy, pompy wręcz, bo ja już się za tym stęskniłam. A wyszłabym wtedy i zaśpiewała:

Oczywiście niech nie leje za długo i za dużo, miejmy na względzie rodziców, bo trzeba wziąć pod uwagę fakt, że…..„W czasie deszczu dzieci się nudzą”:

O, ludzie mili! Właśnie zaczęło coś kropić!! A ja siedzę z naleśnikiem na talerzu na werandzie i się cieszę!!

do trzech razy sztuka, czyli…

Latofotki 3/2022

Po tym postoju w sławnych Mikołajkach późnym popołudniem docieramy do trzcinowiska na lewym skraju Śniardw. „Zapuszczam” wędkę, bo cenię sobie świeże, smażone okonki, ale wyławiam tylko tyle, ile zjemy (4). Z daleka przepływa „Fryderyk Chopin” – to nasz największy żaglowiec śródlądowy – bryg ( takie żaglowce były bardzo lubiane przez piratów). Rozwija żagle, a do nas dochodzi echo poważnej muzyki. To kilkugodzinne, romantyczne rejsy wycieczkowe z możliwością zjedzenia obiadu lub kolacji, ( z rybnym akcentem, oczywiście). Bryg mogą też wynajmować firmy na wszelkie, mniej lub bardziej nastrojowe uroczystości biznesowe, a ktoś brał tu też ślub.

A rankiem, wcale znowu nie takim wczesnym, wiatry popchały nas znów przez jezioro, ale już w innym kierunku. Weszliśmy na jezioro Seksty, a przez nie do kolejnego zakamarka tych wód – na jez.Kaczerajno, gdzie przycupneliśmy na cały kolejny. dzień.

Ustawieni już na noc przy brzegu, ale na kotwicy, obserwujemy, jak nadciągają kolejni ….

Czy kogoś ciekawi jak się żywiliśmy ? Zawekowałam kilka prostych dań ( leczo, gulasz, kapusta z kiełbaską, kawałki kurczaka w curry, zupa wiśniowa) i trzeba było tylko dogotować ryż, albo ziemniaczki, albo makaron. Kuchenka na miejscu (spirytusowa, świetnie działa), potem kawka, a potem…zmywanie, niestety.

Powrót na początek Śniardw i w „grążelowej” zatoczce przeczekujemy kolejny dzień. Żółte kwiaty już przekwitły. Obok nas TRZECH PANÓW w trzech łódkach”, (ale bez psa). Ich chyba też przygnała tu zapowiedź deszczowej i burzliwej soboty. Na noc rozstawiamy podwieszony namiot.

W niedzielę, w tempie na jaki pozwala wiatr – wracamy. Nie płyniemy już na wprost do Mikołajek, tylko skręcamy w lewo na szlak jeziora Bełdany. Mijamy Wierzbę, miejsce z Ośrodkiem Pracy Twórczej PAN-u i z jedyną na Mazurach przeprawą promową ( łączy odległe od siebie o 360 metrów dwa brzegi jeziora, przeprawa trwa ok.10 minut).

Ostatnia noc, dobijamy do portu, zwijamy żagle, porządkujemy „Pigwę” i do cywilizacji docieramy w świetle innego już zachodzącego słońca.

woda i ląd, czyli latofotki 2/22

Jezioro ŚNIARDWY ( nazywane przez niektórych Strasznymi Śniardwami), chociaż jest największym jeziorem w Polsce (ponad 100km. kwadratowych), to niestety nie najgłębszym. Panoszą się tu skupiska kamieni i mielizny, na szczęście oznaczone tyczkami, których bacznie wypatrujemy w drodze na Okartowo. Po minięciu 2 mostów w Okartowie wpływamy na dosyć długie, kręte i raczej wąskie jezioro Tyrkło, gdzie nocujemy, stojąc na dwóch kotwicach.

**ponurawy pod chmurami lewy brzeg Tyrkła**

I znów wracamy powoli na Śniardwy, wchodzimy na wody jeziora Mikołajskiego, żeby odstawić do Mikołajek naszą wnuczkę, która musi wracać do domu. Jezioro nam sprzyja, wiatry niezbyt groźne, a przecież potrafią tu czasem rozbujać bardzo nieprzyjemne fale. W 2007 roku przeszedł przez część szlaku mazurskiego tzw. biały szkwał. Huraganowy wiatr trwał około kilkunastu minut i zatopił wiele łodzi, a 12 osób straciło życie. Na Śniardwach wysokość fal dochodziła podobno do 2m. Nie było wtedy żadnych systemów ostrzegania. Dziś, w różnych punktach szlaku stoi 17 masztów, które w razie zbliżających się złych warunków pogodowych ostrzegają pływających pulsującym światłem. A my dopłynęliśmy szczęśliwie do Mikołajek, wyokrętowaliśmy wnuczkę, zrobiliśmy zakupy, a nawet, co nam się rzadko zdarza, zjedliśmy posiłek w sympatycznej restauracji ” NÓŻ W WODZIE.”

**Koszt cumowania 20 zł, prysznic w kabinie na brzegu 15 zł.;**

**przy zejściu z pomostu zauważamy ciekawy cennik wodnych rozrywek**

…**czyli to samo, co właśnie zjada sąsiad obok, a na czego resztki czyha Mimi. W każdej, porządnej restauracji pies dostaje wodę.**

UWAGA: Dostałam pozwolenie na sfotografowanie Mimi i nóg jej pana, które były odziane w fascynujące czerwone buty.

Wypływamy, mijamy tzw. jednostki wycieczkowe i znów na Śniardwy, a dla zainteresowanych trzecia część naszego lata na wodzie w następnym wpisie.

niebo i woda czyli latofotki1/22

No, już wiecie, że wróciłam. I w tej chwili cieszę się z tego. Dawno, dawno temu, kiedy miałam jeszcze poczucie własnej nieśmiertelności, wyjeżdżałam i wracałam w ogóle nie zastanawiając się nad tym, że nie zawsze i nie wszyscy wracają do domu. Teraz jest trochę inaczej, ale OK, miało być o czymś zupełnie innym. Znów udało mi się wdrapać na łódź i całe dwa tygodnie mogłam patrzeć wyłącznie na niebo i na wodę…no, przesadzam, jakieś inne obrazy też się tam przewijały.

Działo się to na jeziorach Mazurskich, a właściwie głównie na jednym, największym, czyli na Śniardwach. Tam właśnie można odczuć, że:

CZASEM, Moi Mili, niewiele potrzeba,

żeby wpaść na moment z wizytą do NIEBA

W tym roku nie pognały nas wiatry na północne rejony Szlaku Mazurskiego. Z jeziora Bełdany nasza „PIGWA” korzystając z korzystnych wiatrów przepłynęła przez jezioro Mikołajskie i przez przesmyk zwany Przeczką dostała się na ŚNIARDWY i już nie chciała gdzie indziej podróżować

A NIEBA nad ŚNIARDWAMI były, jak to z niebem bywa, różne, ale i podobne do siebie

**te „sznurki” na tle błękitu to stos linek do gaflowego ożaglowania**

A WODA na ŚNIARDWACH była, jak to z wodą bywa, różna i podobna do siebie, a zależało to od NIEBA, SŁOŃCA I WIATRU:

„”PIGWA” wyraziła zgodę na zwiedzenie kilku zakątków na Śniardwach….czyli dalszy ciąg mazurskiej galerii nastąpi.

Wróciłam. I co?

Wróciłam i co? Pobiegłam do ogrodowych skrzynek sprawdzić plony. Deszcz olał moje uprawy i podlał pewnikiem coś komuś gdzie indziej, bo te kilka ogórków, które znalazłam można porównać do kartaczy albo granatów. Ogóreczki, jak wiadomo potrzebują sporo wody. O dziwo, w drugiej skrzynce zaroiło się od czerwonych pomidorków. Jest co skubać, a już obłędną niespodziankę sprawiły mi cukinie, no, popatrzcie sami:

**JEŚLI COŚ ZA MŁODU SKRĘCI Z PROSTEJ DROGI, MOŻE MIEĆ POTEM TRUDNOŚCI Z POWROTEM NA SWOJĄ ŚCIEŻKĘ.**

To nie wszystkie. Zdjęłam z krzaczków pierwsze siedem kilogramów, co zmusza mnie, niestety do stawienia czoła kulinarnym wezwaniom. Ach, ach, czyż podołam? Sympatyczna blogerka Mysz w Sieci smażyła placki, też je zrobię, ale ile można ich zjeść? Trzeba rozpocząć działalność „zaprawczą.” Uff!

Co więcej? TAK, prosto z ogródka weszłam do sieci, oj, głupia!

A tam CIĄGLE TO SAMO:

Ktoś ratuje dzieci i psy z zamkniętych samochodów, ktoś wpada samochodem na inne auto, ktoś omyłkowo zabija maczetą nie tego wroga, którego miał zamiar zaciukać, ktoś skacze na główkę w pierwszą lepszą zauważoną wodę, ktoś pobił się w sklepie o ostatnie pięć torebek cukru, ktoś zrzucił psa z mostu i podpalił kota, ktoś ukradł najpierw dwa auta, potem karetkę i wóz strażacki, ktoś zostawił w Oknie Życia pijaną 20-latkę, ktoś komuś, ten tamtemu, oni nam, a na dokładkę: TE spodnie sprawią, że nikt nie zauważy twojej wielkiej pupy, TE sandałki wydłużą ci i wysmuklą łydki, TEN pas do pończoch podniesie temperaturę w związku, TE spodenki pasują do wszystkiego,TEN sprzęt sam myje okna, TO mydło do brwi (Rany Julek, naprawdę istnieje?) jest najlepsze, TA celebrytka chce się rozwieść z TYM celebrytą, ale budują willę na Filipinach, a wszyscy już wiedzą co pani Cichopek uważa o nowej wybrance pana Hakiela.

NIC DODAĆ, NIC UJĄĆ.

A przede wszystkim WOJNA która trwa i trwa i trwa…

Znacie tę słynną dawniej pieśń buntu czyli tzw.”Miedzynarodówkę”?

REFREN ORYGINALNY: BÓJ TO JEST NASZ OSTATNI,

KRWAWY SKOŃCZY SIĘ TRUD,

GDY ZWIĄZEK NASZ BRATNI

OGARNIE LUDZKI RÓD

PROPOZYCJA REFRENU: BÓJ TO NIE JEST OSTATNI,

NADAL TRWA KRWAWY TRUD,

GDY ZWIĄZEK NASZ BRATNI

ZAGARNIA LUDZKI RÓD.

Koniec z takimi wpisami! Wszystkich pozdrawiam po-urlopowo i idę przygotowywać cukinię oraz „Latofotki 2022”