Kiedyś tak zaczęłam pewną rymowankę:

I co człowiek z życia brać ma,

kiedy go dopadnie ZAĆMA?

JUŻ NIEAKTUALNA !

                       

TERAZ   WIDZĘ TAK                                                                                                                                                                          WIDZIAŁAM ( No…prawie) TAK

Po półtorarocznym oczekiwaniu ” zrobiłam” sobie ZAĆMĘ (nie, ust nie!) W grudniu – Lewe oko, a w styczniu – Prawe oko. Jeśli żałuję, to tylko chwilami, bo wcześniej widziani ludzie, przedmioty, a także sytuacje i obiekty – pokryte miękką mgiełką były jakieś łagodniejsze, bardziej przyjazne i przyjemniejsze, chociaż mniej kolorowe. Owszem, wyczuwałam czasami innymi zmysłami, że coś, gdzieniegdzie jest NIE TAK – ale teraz widzę wszystko OSTRO i niektóre rzeczy wręcz mnie porażają i przerażają. Ktoś mi doradzał kupno różowych okularów. Ha! Po pierwsze, nie przepadam za różowym, po drugie, łatwiej jest je chyba kupić w HOLLYWOOD, niż u nas.

Są za to chwile, w których wydaje mi się, że całe mnóstwo ludzi w naszym kraju jest dotknięte ZAĆMĄ – niektórych spraw jakby nie dostrzegali. Czy zaćma to choroba społeczna?

JEŚLI  WIDZICIE TAK:

A NIE TAK:

LUB TAK: (a żadne okulary nie pomagają)

A NIE TAK:

To namawiam serdecznie, nie wahajcie się i biegnijcie po diagnozę. Jeśli to ZAĆMA – zapiszcie się na zabieg. Nie boli, trwa krótko, a potem wstrząs – TO JA TEGO WSZYSTKIEGO NIE WIDZIAŁAM? OD KIEDY? NIEMOŻLIWE!  A tak serio – lekarze okuliści powinni mieć olbrzymią satysfakcję z tego, że współczesnymi technikami medycznymi mogą, między innymi, przywracać ludziom widzenie i świat kolorów.

Pozwoliłam sobie wykorzystać i przerobić śliczny wiersz Juliana Tuwima „Płacze Pani Słowikowa…” (mam nadzieję, że autor nie pogniewałby się na mnie.)

Smuci się Danka  –  wójtowa w domku koło stacji,

bo Wójt Zbigniew dawno temu miał być na kolacji.

Tak się godzin wyznaczonych zawsze pilnie trzyma,

a tu już po jedenastej, wójta jeszcze nie ma.

Wszystko stygnie: zupa z raków, pieczone łososie,

bigos, pyzy kartoflane i zraziki w sosie,

befsztyk ostro przyprawiony i mizeria słodka,

a na deser tiramisu i ciepła szarlotka.

– Może mu się coś zdarzyło, może go napadli,

urząd gminny znieważyli i wójta okradli?!

Ale z czego, z czterech biurek i godła na ścianie?

O, laboga, mam nadzieję, że nic się nie stanie.

                                                  

– Nie płacz, matuś – szepce cicho mały synek Bronek-

miało dotrzeć do powiatu tysiąc sto szczepionek,

na urzędzie dawno temu apel wywiesili,

żeby ludzie zamrażarki gminie pożyczyli.

Tata pewno siedzi w pracy i transport ochrania,

to są przecież najważniejsze wójtowe zadania. 

Nagle zjawia się wójt Zbyszek, pomrukuje, skacze.

Coś ty robił? Gdzie szczepionki? Ja już prawie płaczę!

Nic się nie martw – wójt jej na to – dali nam trzydzieści,

nadszedł mróz, to cały transport żem za oknem  zmieścił.

I nie pytaj co, kto zmienił i czyja to wina,

Jaki kraj – takie szczepienia i taka w nim GMINA.

Hej! Już TAAKICH  GMIN NIE MA – sprawdziłam!! Jest lepiej, jest lepiej, jest lepiej, jest jeszcze lepiej i wiadomo:

Lepszy nasz wójt pod Nidzicą,

niż król obcy za granicą.

PS: Miasto Stołeczne Warszawa. Czas pandemii. Podsłuchana rozmowa:                         

Pewna babcia gada z drugą:

– Tak, zaszczepią, już niedługo,

przyznam, że się cieszę wielce,

gdzie wpisali? Blisko, Siedlce.

 

– Och, kochana – druga stęka,

nam wypadła Ostrołęka,

(ale dobrze, że nie Wleń),

ja – już w środę, mąż za dzień.

Właśnie dzwoni do kolegi,

żeby spytać o noclegi,

kuzyn Jaś, też z tego roku,

ma się zgłosić w Białymstoku. 

A nie cieszy się troszeczkę,

że ma szansę na wycieczkę?

I mandatu mu nie wlepią,

jedzie przecież tam, gdzie szczepią.

A jak dobrze się odkazi,

nikt go niczym nie zarazi.

 

       WNIOSEK:

Bo, tak mówiąc między nami,

pech to byłby nad pechami,

gdyby wpadł w wirusa szpony

senior, który miał być zaszczepiony

i gnał z żoną, tłumiąc lęki

na zastrzyk do Ostrołęki.

 

No….zaczęła się, zaczęła się, zaczęła…..o ZIMIE mówię, o tej prawdziwej, wyciszonej  białym śniegiem podziurkowanym dziwnymi śladami, o zimie  z  dymnym, mroźnym oddechem, o takiej zimie od której emeryci powinni chcieć uciekać w ciepłe kraje. A ja nie chcę nigdzie zwiać. Jeszcze raz chcę   poczuć lekkie szczypanie zmarzniętych palców, trzeszczenie mrozu w nosie, łzawienie oczu od jasnej (nie pomrocznej) jasności, więc spacer! Jedna noga chce zostać i pogrzać się przy kominku, druga noga, wsadzona już w grubą nogawkę zimowych. polarowych majtadałów ( nie wygląda to na spodnie!) wyrywa się do wyjścia na zewnątrz. I zawsze ja muszę rozstrzygać ten spór.

Nic to, tak, czy owak, uważać na siebie  trzeba i jeśli na przykład obie nogi będą miały ochotę na przejażdżkę,  to tylko lekkim zaprzęgiem saneczkowym, broń Boże inaczej, nie na butach i nie na nartach, bo to z kolei może się skończyć jazdą na starczym tyłku, a cały zachwyt nad zimą zamieni się  uf, w cierpienie. Zatem, chodźmy ostrożnie i uważnie, ale pozwólmy sobie na odczuwanie prawdziwej zimy.

        

Początek ferii  – był  kropelkowy, tak, była ta fotka  już kilka dni temu, ale teraz wygląda wszystko inaczej, nawet śmieciowym kubłom jest „do twarzy” w śnieżnych ( bo nie w tych z kóz angorskich) moherkach czyż nie?

A tak się zaczęło. Szkoda, że dopiero pod koniec ferii.

                                           

Póki jest zima,

póki mróz trzyma,

dopóki śnieg daje się lepić,

Z samego rana.

zróbmy bałwana,

wszyscy, i starcy i dzieci.

I krótką chwilkę

pograjmy w piłkę,

szybko, nim coś się zmieni,

nim przyjdzie znów długa,

zimowa szaruga

podobna do mokrej jesieni.

Hej, zaśnijcie już, kochani,

czas na krótką przerwę w troskach,

owińcie się ciasno kołdrą i nie zatykajcie noska,

przecież trzeba czymś oddychać!

Uszy? – TAK, zasłońcie oba, żeby nic nie było słychać.

*

W komputerach –  bez kołyski,        

po dniu pracy drzemią dyski.

Pralki, kończąc wirowanie

szepczą zgodnie: czas na spanie.

Wszyscy, człowiek, rzecz i zwierzę

musi zasnąć – a ja wierzę,

że NOC  NAM PRZYNIESIE RADĘ –

tak, jak w bajkach, więc się kładę.

Idę spać.

 

Wszystkie psy już dawno chrapią,

we śnie biegną, warczą, łapią?                           

Śpią też chmury gdzieś w przestworzach,

koty ( i ten z Żoliborza),

myszy, kuny i zajączki,                    

śpią w wazonach róży pączki,

w lasach chrapią rude liski,

w domach – pełne jabłek miski.

Idę spać.

Idę spać.

Idę spać.

 

Każdy wierzy, że go we śnie coś miłego wreszcie spotka.

Oj! Lodówka przez sen stęka – może zimno jej od środka?

Śpią w parkanach wszystkie deski, pobielone dzisiaj śniegiem,

zasnął królik, sarna, jeleń – przemęczone długim biegiem.

Ziewa nawet pewna wnuczka..i, o dziwo, też zasnęła,

pomruczała krótką chwilkę, ha, telefon odsunęła!

On także chce spać?

Nie zrzucajcie kołdry raczej,

Rano może być inaczej –

może nadejść Wielki Chłód,

Dwie Zarazy, Wilczy Głód.

Idę spać…i już nie kraczę.

Idę spać.

Idę spać.

Idę spać.

*

Niech wam się przyśnią bajki pięknie napisane,

(a nie jakieś durne rymowane bzdury)

czyli, choćby dziwne ptaki lecące w nieznane,

a nie na przykład, przerobiony PAŁAC KULTURY!?

 

 

A TO – znacie chyba:

Więc śpij, bo właśnie, słonko chowa się za chmury, zaraz zaśnie.

Wszystkie dzieci, nawet ZŁE pogrążone są we śnie,

a TY JEDNA tylko NIE.  

( tak śpiewała mi moja mama, potem ja śpiewałam innym –  w następnych zwrotkach było to samo, zmieniały się tylko osoby, rzeczy, zwierzątka i wszystkie, nawet złe – zasypiały. Tylko ja NIE. I dziś też tak mam!.)