zimofotki 1/2021

No….zaczęła się, zaczęła się, zaczęła…..o ZIMIE mówię, o tej prawdziwej, wyciszonej  białym śniegiem podziurkowanym dziwnymi śladami, o zimie  z  dymnym, mroźnym oddechem, o takiej zimie od której emeryci powinni chcieć uciekać w ciepłe kraje. A ja nie chcę nigdzie zwiać. Jeszcze raz chcę   poczuć lekkie szczypanie zmarzniętych palców, trzeszczenie mrozu w nosie, łzawienie oczu od jasnej (nie pomrocznej) jasności, więc spacer! Jedna noga chce zostać i pogrzać się przy kominku, druga noga, wsadzona już w grubą nogawkę zimowych. polarowych majtadałów ( nie wygląda to na spodnie!) wyrywa się do wyjścia na zewnątrz. I zawsze ja muszę rozstrzygać ten spór.

Nic to, tak, czy owak, uważać na siebie  trzeba i jeśli na przykład obie nogi będą miały ochotę na przejażdżkę,  to tylko lekkim zaprzęgiem saneczkowym, broń Boże inaczej, nie na butach i nie na nartach, bo to z kolei może się skończyć jazdą na starczym tyłku, a cały zachwyt nad zimą zamieni się  uf, w cierpienie. Zatem, chodźmy ostrożnie i uważnie, ale pozwólmy sobie na odczuwanie prawdziwej zimy.

        

Początek ferii  – był  kropelkowy, tak, była ta fotka  już kilka dni temu, ale teraz wygląda wszystko inaczej, nawet śmieciowym kubłom jest „do twarzy” w śnieżnych ( bo nie w tych z kóz angorskich) moherkach czyż nie?

A tak się zaczęło. Szkoda, że dopiero pod koniec ferii.

                                           

Póki jest zima,

póki mróz trzyma,

dopóki śnieg daje się lepić,

Z samego rana.

zróbmy bałwana,

wszyscy, i starcy i dzieci.

I krótką chwilkę

pograjmy w piłkę,

szybko, nim coś się zmieni,

nim przyjdzie znów długa,

zimowa szaruga

podobna do mokrej jesieni.