Hej! Spójrzcie dziś w górę.

Widzicie tę chmurę?

Nie ? To gdzie jesteście?

Przypuszczam, że w mieście. ( czy coś tam widać?)  

Zerknijcie dziś na niebo,

nie gapcie się na boki,

tylko w górze się pasą

wiosenne obłoki.                       ( tak po prostu jest!)

Tego olbrzyma przestraszyć się można,

gdy ciemną smugą odbija się w wodzie.

Chmura pochmurna, lecz całkiem niegroźna

i zniknie, ucieknie, zaraz po zachodzie.      ( naprawdę!)

Jak mówiłam, tak się stało,

niebo w głębi  pojaśniało,

i ta straszna, mroczna chmura

nie jest już taka ponura.

Kiedy słońce w końcu zajdzie,

nikt i nigdzie jej nie znajdzie.          ( uwierzcie!)

Szaro, smutno, buro.

– Co tam niesiesz, chmuro?

– Jak to? Nie znasz mnie jeszcze?

Przecież wiesz, że niosę deszcze.       ( jasne, wszyscy wiedzą)

Czerwieni się zachód, przyjdzie jutro wielki wiatr.

Będzie hasał i furkotał od morza do Tatr.  (dobry dzień dla żeglarzy)

Nie ufaj czarnej chmurze,

nosi ze sobą burze.

O! Blask.

Błysnęła pierwsza strzała,

to znak, byś się schowała.

Trach. Trzask.            ( to nie strzała, tylko piorun oczywiście!)

Nie ma chmur i wcale ich dziś nie potrzeba.

Jak by miały płynąć, kiedy nie ma nieba?  (ale jest tajemniczo!)

Patrzysz sobie w górę,

chcesz zerknąć na chmurę,

 a tu zero, pudło!

Lata dziwne frudło?!

( frudło –  nie ma takiego słowa, ale nasz kolega twierdzi, że śniły mu się kiedyś właśnie FRUDŁA) A ja mu wierzę.