Zestarzała nam się jesień, trudno.

Pozbawiła świat kolorów,

wszędzie dziwnie brudno.

 

Zdjęła z siebie piękne kiecki, czerwone i rude –

teraz widać:  Młode brzózki są za bardzo chude.

 

A nawłocie w końcu lata złotem tryskające,

teraz stoją smutno w grupie – wszystkie siwiejące.

Zestarzała nam się JESIEŃ, zestarzała,

mogła przecież wcześniej uciec, a jednak została.

Zanim przyjdą roziskrzone mrozem białe noce,

ja, Jesieni, na pamiątkę bukiecik ozłocę.

 

Potem będę patrzeć w okno i wybiegnę biegiem,

gdy zobaczę, że już pada – bo tęsknię. Za śniegiem.

                           TO CZEKAMY !