Przeglądając różne blogi zauważyłam, że czasem autorzy powtarzają niektóre wpisy. Dotyczy to zwłaszcza tych blogów, które nie stanowią czasowej ciągłości, czyli nie są formą pamiętnikową. I uważam, że to ma pewien sens. Po prostu, początkowo oprócz bliskiej rodziny i znajomych czytało nas niewiele osób, nie było wejść i odwiedzin, a rzadko się zdarza, żeby aktualnym czytelnikom chciało się sięgać po jakieś przebrzmiałe historie ( chociaż ja sama czasem lubię obejrzeć coś „starego” na niektórych blogach) Pozwólcie, że ja też od czasu do czasu coś powtórzę, coś co nadal brzmi aktualnie. Na przykład to coś o rejwachu świątecznym.



Dziadek z wujkiem Irkiem oprawia choinkę,
obsypali igiełkami kuzyneczkę Lilkę.
Irek młotkiem stuka, dziadzio gwoździ szuka
i za chwilę, jak co roku któryś stłucze kciuka.


Wieszać lampki najpierw! – tata łańcuch szarpie.
Już tężeją galaretki na półmiskach z karpiem.
Pierogi nadziane, obrusy wyprane,
kurze starte, a podłogi świeżo pastowane

Babcia w kuchni siedzi nad talerzem śledzi
i tylko przez wzgląd na gości, z ościami się biedzi.
Talerze podane, kapusty podgrzane,
na kryształach się panoszą makowce spękane.

Stryj w fotelu ziewa, ktoś kompot rozlewa,
córka Basia smaży dorsza, teść się o coś gniewa.
Już zupa grzybowa prawie jest gotowa,
szwagier nie chce ze śmietaną, twierdząc, że niezdrowa.
Ciotki przyjechały, dzieci się schowały,
a na środku stołu czeka opłateczek biały.


Przy tym pięknym Święcie każdy ma zajęcie,
tylko ZIUTA w cud – sukience strzela selfie z zięciem.
Już gwiazdka na niebie bardzo jasno świeci,
zasiadła cała rodzina, babcie, ciocie, dzieci.
Ktoś tam zerka na prezenty ustawione rzędem –
Nie tak szybko! – krzyczy dziadzio – pora na kolędę!
” BÓG SIĘ RODZI, MOC TRUCHLEJE…”