Tag: kraina jezior

woda i ląd, czyli latofotki 2/22

Jezioro ŚNIARDWY ( nazywane przez niektórych Strasznymi Śniardwami), chociaż jest największym jeziorem w Polsce (ponad 100km. kwadratowych), to niestety nie najgłębszym. Panoszą się tu skupiska kamieni i mielizny, na szczęście oznaczone tyczkami, których bacznie wypatrujemy w drodze na Okartowo. Po minięciu 2 mostów w Okartowie wpływamy na dosyć długie, kręte i raczej wąskie jezioro Tyrkło, gdzie nocujemy, stojąc na dwóch kotwicach. 

ponurawy pod chmurami lewy brzeg Tyrkła
drugi, oświetlony późnym światłem dnia brzeg Tyrkła
zbliża się pora snu dla wszystkich, więc i my już na kotwicy.

I znów wracamy powoli na Śniardwy, wchodzimy na wody jeziora Mikołajskiego, żeby odstawić do Mikołajek naszą wnuczkę, która musi wracać do domu. Jezioro nam sprzyja, wiatry niezbyt groźne, a przecież potrafią tu czasem rozbujać bardzo nieprzyjemne fale. W 2007 roku przeszedł przez część szlaku mazurskiego tzw. biały szkwał. Huraganowy wiatr trwał około kilkunastu minut i zatopił wiele łodzi, a 12 osób straciło życie. Na Śniardwach wysokość fal dochodziła podobno do 2m.  Nie było wtedy żadnych systemów ostrzegania. Dziś, w różnych punktach szlaku stoi 17 masztów, które w razie zbliżających się złych warunków pogodowych ostrzegają pływających pulsującym światłem.  A my dopłynęliśmy szczęśliwie do Mikołajek, wyokrętowaliśmy wnuczkę, zrobiliśmy zakupy, a nawet, co nam się rzadko zdarza, zjedliśmy posiłek w sympatycznej restauracji ” NÓŻ W WODZIE.”

Koszt cumowania 20 zł, prysznic w kabinie na brzegu 15 zł.;
Wolne miejsce „parkingowe”
No, to CUMUJEMY
zamykamy „pigwę” na cztery spusty
przy zejściu z pomostu zauważamy ciekawy cennik wodnych rozrywek
I dochodzimy ładną promenadą do „Noża w Wodzie”
gdzie cicho jest nadawana sympatyczna mieszanka muzyczna, a i sztućce są fajne
Pierwszy oficer, czyli ja, zamawiam larwopodobne, ale pyszne gnocchi,…
…ale KAPITAN zupełnie CO INNEGO
…czyli to samo, co właśnie zjada sąsiad obok, a na czego resztki czyha Mimi. W każdej, porządnej restauracji pies dostaje wodę.

UWAGA: Dostałam pozwolenie na sfotografowanie Mimi i nóg jej pana, które były odziane w fascynujące czerwone buty.

Wypływamy, mijamy tzw. jednostki wycieczkowe i znów na Śniardwy, a dla zainteresowanych trzecia część naszego lata na wodzie w następnym wpisie.

Latofotki 1/ 2021 – na północ. . .

CZYLI NA MAZURSKIM SZLAKU

Co tu dużo gadać – znów wlazłam jakoś na tę łajbę, właściwie nie schodziłam na ląd przez dwa tygodnie (bo jeden pobyt w sklepie w Giżycku się nie liczy), a później ledwo z niej zlazłam po widocznej tu drabinie i przez dłuższą chwilę uczyłam się chodzić. Bo tak, mamy tę śliczną PIGWĘ – hand made. Nie ja. Mój towarzysz życia. Późno powstała, może za późno, bo po takim rejsie przez Mazury kolejne dwa tygodnie musimy odpoczywać. I tak powstawały ubiegłoroczne i aktualne LATOFOTKI. W młodości przemierzaliśmy jeziora mazurskie na znacznie mniejszej żaglówce, a przez kolejnych ileś tam lat rozwijaliśmy się rodzinnie, więc było sporo przerw, chociaż, kilka razy udało nam się pożeglować z naszą podrośniętą trójką.

I wyruszamy z małej przystani pod Rucianem na jezioro BEŁDANY. Nie skręcimy na Straszne Śniardwy w prawo, tylko w lewo w kierunku wód jeziora Mikołajskiego.

I PŁYNIEMY – z południa na północ

Maszt w dół, bo czekają na nas mosty w Mikołajkach
I płyniemy wśród innych bardzo różnych łodzi czyli MOTOKRÓWEK i SKUTERSYNÓW. Brzydko, wiem, ale tak żeglarze nazywają producentów fal i hałasu.
Ze złożonym już masztem i zwiniętym żaglem przepływamy wzdłuż nadbrzeża Mikołajek. Nie wylądujemy, mamy jeszcze zapasy, bo za nami dopiero dwa jeziora
Pod ostatnim mostem żegna nas słynna SIELAWA – symbol Mikołajek

Po kolejnych kilku jeziorach „wpuszczamy się” w ciąg kanałów i wypływamy na duże jezioro Niegocin zbliżając się do Giżycka. W kanałach trwa remont , ale nie utrudnia to ruchu jednostek pływających.

W jednym z kanałów

Otworzyły się wreszcie spore wody Niegocina. Musimy dopłynąć do Giżycka.
Widokowy mostek w Giżycku nad mariną, do której zmierzamy. Trzeba tam „zaparkować” znaleźć miejsce postojowe i uzupełnić zapasy. Kończy się chleb, „słodka” woda i owoce.
Śmieci – wynieść do pojemników, toaletę – wyczyścić w przepompowni, wodę pobrać z kranu do 5-litrowych butli. No i zakupy
Po zakupach – ostatni kanał biegnący przez miasto, za nami widać otwarty jeszcze most obrotowy. Trzeba przezornie sprawdzać godziny otwarcia, żeby nie czekać zbyt długo na dalszy ciąg podróży.

Za kilka dni zapraszam na kolejne fotograficzne letnie odsłony, czyli na ciąg dalszy nadwodnych LATOFOTEK. Muszę je trochę uporządkować. A jak WY, moi sieciowi czytelnicy spędzaliście lato?