Szafa

Jedna z miłych mi BLOGEREK, do której dosyć często zaglądam ( MMZD – „Pomiędzy patrzę a widzę”) zamieściła kiedyś fotkę swojej SZAFY. Zatytułowała ją co prawda, znamiennym słowem OBSESJA, ale i tak doprowadziła tym wpisem i obrazem do rozwinięcia się u mnie, krótkotrwałego co prawda, ale dziwnego poczucia winy, połączonego z wątpliwościami dotyczącymi samooceny. Nie mogę pokazać tu JEJ SZAFY, mogę natomiast SWOJĄ. WNĘTRZE JEJ SZAFY wyglądało , no, w przybliżeniu TAK:

A to moja szafa. Jeszcze zamknięta. Uchylę jej drzwi za chwilę.

Są najrozmaitsze mafie,

które chcą nam zniszczyć życie,          

ja mam taką mafię w szafie

i ta , przyznam,  działa skrycie.                           

Otóż zawsze, gdy ułożę

treść tej szafy w równym rządku,

mija dzień, no…cztery, może…

i…znów muszę, od początku –

złożyć majtki w schludny stosik,

„sparować”skarpety w kulki,

(a kłąb swetrów głośno prosi,

by je przenieść z dolnej półki,

bowiem na niej leży w kupce

wszystko to, czego nie noszę,                                 

a, co może…po przeróbce…).                                          

Zresztą, spójrzcie, bardzo proszę.  

                                  Nie, nie mam zamiaru wmawiać tu nikomu,

                                  że ja jestem  PERFEKCYJNĄ PANIĄ DOMU.

Ale na wszelki wypadek, zapytałam właścicielki tej perfekcyjnej szafy, czy  wierzy w następujące powiedzenia:

POKAŻ MI SWOJĄ SZAFĘ – POWIEM CI JAKA JESTEŚ.

JAK MASZ W SZAFIE – TAK MASZ W GŁOWIE.

Odpisała: „Hmm, nawet jeśli  tak jest – to ja jestem wyjątkiem potwierdzającym regułę” –  a ja zrozumiałam to dopiero po dłuższej chwili. Czyli wszystko się zgadza.

A jak wyglądają wasze szafy? Nie. kochani, nie pokazujcie mi. To nie powinno mnie obchodzić.