Butla z wodą i laseczka,

trampki, wnuczka i maseczka,

jeszcze ten sweterek w serek,

siusiu, piesek…i spacerek.

Choć część życia już za nami, drepczemy do przodu,

choć stare, to szaleć chcemy, jak dawniej, za młodu,

więc suniemy, hop, tralala, laską wywijamy,

ale wolno i pomału, z trudem oddychamy.

I sapiemy odrobinę, klniemy ździebełeczko,

ech, zrzucamy maskę z twarzy o, wyszło słoneczko,

przystajemy na momencik, wznieśmy mordkę w górę,

wreszcie bać się nie musimy, że nam zniszczy skórę.

Już nie takie  straszne dla nas promienie słoneczne,

dziś możemy być beztroskie, a nawet niegrzeczne.

Nie boimy się już deszczu, mrozu, ani wiatru…

 coś do mnie mówiłaś, wnusiu? Idziesz do teatru?                       

Hamlet w masce, a Ofelia ? Zakwefiona będzie?

Widzę balet, tańczą w maskach spocone Łabędzie.

Nie wiem, miła, nie wiem, nie wiem, kiedy to się zmieni,

Słońce świeci, więc się pobaw, ze mną, w TEATR  CIENI.

 Odstawiła babcia laskę, ściągnęła maseczkę,

i  bawiła się „w teatrzyk”przez  krótką chwileczkę.

Rozejrzała się dookoła, usłyszała dzwonki –

Wnusiu! – krzyczy – Tam, na dachu śpiewają skowronki !