Jeśli lubicie podśpiewywać, to proszę, zanućcie sobie cichutko. (na melodię starej piosenki „A mnie jest szkoda LATA”)

A mnie jest szkoda zimy,

zimowych, mroźnych wspomnień,

niech mówią „głupia” o mnie,

a mnie jest żal…

Za oknem szaro, smutno,

a jeszcze przed miesiącem

sikorki z zimna drżące

tu miały bal…

Po prostu żal mi zimy,

i jest mi dziwnie smutno,

już się nie bieli Kutno,

śnieg odszedł w dal…

To tak, jak gdyby ktoś kochany nagle odszedł,

i zabrał czystość świata, a zostawił łzy.

Dlatego żal mi zimy

i ludzi żal, i nieba

po którym już harcują

wiosenne mgły(?)

To nie auto, to nie traktor, ani żaden quad!

Sikoreczka szła na spacer, zostawiła ślad.

Miękki, lekki i ulotny jak muśnięcia piórka,

oj, tańczyła chyba tutaj na samych pazurkach.

Oj, chyba jeszcze odrobinę popada to takie białe, puchate, okrągłe, ciche, zimne, rzeźbione – czyli ŚNIEG.