Dyktando 1 – „CH”i „H”

KARYGODNE, CO NIE??!

Jeżeli już wykluczono u waszych pociech dysortografię, dysleksję, dysgrafię oraz ewentualne, inne obiektywne przyczyny, które utrudniają dziecku poprawne pisanie – nie pozostaje nic innego jak domowe dyktando. Ćwiczenie czyni mistrza. Różne są teksty dyktand, ale wszystkie, które kiedyś używałam torturując własne dzieciaki pisaniem były dosyć nudne. Może ułóżcie sami kilka z nich? Jeśli nawet będą zwariowane i odrobinę bezsensowne, to może będzie w nich jakiś element zabawy i nasze latorośle łatwiej zniosą tę katorgę pisania dyktand.

Zresztą, po chwili zastanowienia możecie stwierdzić, że w dzisiejszym świecie relacji „pisanej” zaroiło się od prostych, krótkich, zwięzłych i w sumie łatwych do opanowania słownych komunikatów i w ogóle nie należy przejmować się czymś takim jak ortografia!?? Bo, między Bogiem a prawdą (było takie powiedzenie) – gdzie właściwie współczesny człowiek używa pisma jako takiego? Wypełnia pity, wyśle pozdrowienia z wycieczki do Ekwadoru, lub z Madrytu, życzenia świąteczne z krótkimi życzeniami? Coś więcej? A jeżeli ktoś już zechce się rozpustnie rozpisać na jakiś temat– ma mnóstwo podpowiedzi w sieci.

Dla tych, którzy jednak chcą spróbować tej formy ćwiczeń przedstawiam propozycje dyktanda na „H” i „CH.” Inne kiedy indziej.

DYKTANDO:

Harcerka Hania w chaszczach hasała,

jagód i grzybków w gąszczu szukała.

Coś huczało, szeleściło,

ale druhnie w lesie miło,

krótka chwilka i Haneczka

nazbierała do kubeczka

muchomorków, a na próbę

chwyciła też hardą hubę,

która chwiejąc się na sośnie,

chrząkała sobie radośnie.

Chórek komarzyc huczał nieśmiało:

Czekamy na jakieś szczuplejsze ciało…

(PISZ! I dlaczego tak marszczysz brew,

w tych chudszych ciałach jest zdrowsza krew,

przecież was uczą już w przedszkolu

o tym ohydnym cholesterolu!)