Na przekór

Jeśli lubicie podśpiewywać, to proszę, zanućcie sobie cichutko. (na melodię starej piosenki „A mnie jest szkoda LATA”)

A mnie jest szkoda zimy,

zimowych, mroźnych wspomnień,

niech mówią „głupia” o mnie,

a mnie jest żal…

Za oknem szaro, smutno,

a jeszcze przed miesiącem

sikorki z zimna drżące

tu miały bal…

Po prostu żal mi zimy,

i jest mi dziwnie smutno,

już się nie bieli Kutno,

śnieg odszedł w dal…

To tak, jak gdyby ktoś kochany nagle odszedł,

i zabrał czystość świata, a zostawił łzy.

Dlatego żal mi zimy

i ludzi żal, i nieba

po którym już harcują

wiosenne mgły(?)

Do tańczących sikorek chciał dołączyć psi osobnik

Do tańczących sikorek chciał dołączyć psi osobnik

To nie auto, to nie traktor, ani żaden quad!

Sikoreczka szła na spacer, zostawiła ślad.

Miękki, lekki i ulotny jak muśnięcia piórka,

oj, tańczyła chyba tutaj na samych pazurkach.

Oj, chyba jeszcze odrobinę popada to takie białe, puchate, okrągłe, ciche, zimne, rzeźbione – czyli ŚNIEG.

Bałagan lutowy

Śnieg, wiatr, deszcz, deszcz,wiatr, śnieg, mżawka, deszcz, zamieć, mrozek i deszcz od nowa, a między tym wszystkim króciutkie chwile jasnej jasności, a może i jasnej pomroczności. Straciłam już rozeznanie czy to jest prawdziwy, klasyczny LUTY, czy jakaś podróbka.

Bo przed południem niebo jest takie, a po południu już takie:

I przez moment z moich łańcuchów wyprowadzonych z rynienki nad gankiem prawidłowo ścieka woda, za chwilę zamarza w zimowe korale, przez chwilę za oknem robi się mglisto i już coś zaraz pudruje krzaki tawuł i zacina bielą przez podwórko wręcz koszącym lotem.

I w tym lutowym zamieszaniu czuję dziwne zmysłów pomieszanie, sama już nie wiem czego chcę i co mam robić – więc resztę słów chowam, bo i zdania mi pokraczne jakieś wychodzą ,więc zostawiam tu tylko kilka lutowych fotek, serdecznie was wszystkich pozdrawiając.

PS. Pierwsze przyleciały sikorki! Mała sesja zdjęciowa w następnym programie. Proszę zostać przed ekranikami.

zimofotki 2/2021 – śnieg, dzieci, psy

” Im bardziej pada śnieg, BIM BOM,

tym bardziej pada śnieg, BIM BOM

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

i nie wie nikt, ni człek ni zwierz,

jak bardzo marzną mi paluszki”

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

(Zimowa Mruczanka Kubusia Puchatka)

ŚNIEG. DZIECI i PSY

Uwaga : To są fotki – wspomnienia, jak zwykle mojego „wyrobu”, ale fakt, pochodzą z jednej z przeszłych ZIM.

Każdy, kto chociaż raz w życiu zdoła

wygnieść na śniegu sobą anioła,

nie będzie już taki, jaki był.

Bo anioł śnieżny tkwi w nas do końca

i w dni ponure, i w pełne słońca.

I zawsze już będzie z nami żył.

Masz czas? Jest ŚNIEG?

Rozpocznij bieg,

a gdy już dotrzesz do czystej bieli,

padnij na wznak, o, właśnie TAK,

choćby się inni wokół śmieli.

Życzę wszystkim jeszcze kilku prawdziwie śnieżnych dni. Może uda się, przynajmniej części z was zostawić w śniegu swój anielski ślad.

Trwa budowa IGLOO , ale wyłącznie dla lalek Barbie. W tej rodzinie lalki zawsze musiały się liczyć z z możliwością podjęcia walki o przetrwanie. Tamtą mroźną noc, spędzoną w dziurach pod płotem pamiętały bardzo długo.

Normalna, zimowa „tarzanina” śniegowa ludzi i psów.

A te przybyły do świata psów też w pewnym śnieżnym i mroźnym grudniu.

Jedna z nich jest nadal z nami i czasem tu występuje.